23/10/2013 20:44:01

Me dy miq të aventurës

nga Gjergj Marku

MIRDITE - Andreas Hemming, etnograf dhe studiues gjerman, e kam mik prej kohesh. Kemi patur bashkepunim te frytshem ne fushen e kulturës. Ai ka ndjekur disa aktivitete këtu e 5 vite të shkuara, si guida, shtegtime, kemi hapur ekspozitë fotografike dhe promovuar disa punime të tija interesante për Mirditën e më gjerë.

Tashmë ai punon në Gjermani, por në ekspeditat turistike, vazhdon të mos i ndahet Shqipërisë. Ka mësuar gjuhën shqipe për mrekulli, dhe dëshira e tij e madhe të jetë në vendin e shqipeve periodikisht, e sidomos në Mirditë ku ka miq të shumtë. Është natyrë gazmore dhe i pelqen cdo gjë shqiptare.
Prsh, kur unë ulem të pij kafe me të, ia di shijen, dhe i porosis gjithnnjë birrë Tirana. Kur kamarieri më thotë “të madhe a të vogël”, i them a mundet me i shku këtij shtatlarti birra e vogël. Andrea qesh, dhe cdo gjë kuptohet më pastaj!

Sa herë vjen nga Gjermania në tour-et nëpër Shqipëri, nuk harron të më sajdisë me ndonjë libër a produkt të tij studimor. Dhe kësaj rradhe më ka dhuruar librin studimor “ALBANIA. Family, Society and culture in the 20th Century”, një për mua, por pa harruar dhe bibliotekën publike.

Kësaj radhe bashkë me të ishte dhe Karin Kempe, një gjermane tipike, e shkathët dhë tërë sharm në bisedë me të. Që nga viti 2010 vjen rregullisht dy a tri javë në Shqipëri, duke i rënë nga Jugu në Veri. Ajo ecën me grupet turistike, por më së shumti vetëm. I pëlqen të hulumtojë vetëm. Herë me autobusë, herë me autostop, por më së shumti duke u rrah këmbëve. Prsh, sonte vinte nga Laci.

Deri në Rubik (rreth 20 km) i kishte bërë në këmbë. Më thotë se 13 km i bëj cdo ditë në këmbë. Kur e pyes se ku fle në darkë, më thotë, nëpër shtëpitë e njerëzve, shkoj trokas dhe ata më ftojnë brenda, pastaj kaloj natën aty. I pëlqen shumë natyra shqiptare, doket, zakonet, dhe sidomos mikpritja, gjaku i ëmbël.

Pak a shumë më kujton Gjermaninë Lindore të dikurshme, ku njerëzit e ruajnë afrimitetin dhe ju nuk e keni humbur këtë virtyt të bukur.
Ja si shënon në një fotografi: “Nga 5 deri 25 tetor perseri rruges me cante shpine, me kembe e autostop, per te vizituar Shqiperia sa e bukur... Ne shihemi ndoshta atje? Gezohem..”

Pastaj në një foto tjetër ka shënuar “Me kënaqësi kujtohem për udhëtimin tim në mars2010. Isha rrugës për katër javë me këmbë dhe çantë shpine rrotull Shqipërisë Jugore. Tani dhe këtu dua të falënderohem për shumë bisedë të mira dhe për mikpritjen të madhe gjithandej në Shqipëri.

Njerëzit ishin gjithmonë shumë mirë me mua, po ata më kanë dhënë bukë, pije dhe një krevat për një natë ose më shumë, disa dhurata (si për shembull libra, rroba të ngrohte etj.), edhe një shesh në veturën, kur ishte përsëri çantë shpine tepër rëndë ose rrugën tepër vështirë për më mua. Faleminderit shumë ! — në Benja Permet, Südalbanien, im März 2010.

Natyra e bukur shqiptare e qetëson dhe ajo i kushton skica pafund me laps, stilolaps e mjete të thjeshta. Se c’më kujton një natyrë vangogiane tepër të vecantë. Ja si shënon në një moment: “Sa dua të jem larg, larg mërzitjes pa kufi... Sonte dua te këndoj për ju, ju që s’njihni veç qetësi. Kënga ime ngjitet lart, atje lart në qiellin blu. Ju o yje më dëgjoni, kënga ime është për ju...”

Rrallë kam parë grua të huaj më shumë të dashuruar me Shqipërinë, ndaj i them se më dukesh si Edith Durham teksa penelonte gjithandej bukurinë e natyrës shqiptare, por dhe bukurinë shpirtërore të këtij populli të mrekullueshëm ballkanas. Ajo vec pohon me shumë mirësi.

Mosha…! Po mosha nuk pyetet, më thotë Albana, që i është shtruar muhabetit me gjermankën e “aventurave të rralla” nëpër vise të tilla malore si Shqipëria. Dhe unë nuk e pyes, por ama marr vesh që ajo është gjyshe, ka tre djem, dy prej të cilëve të martuar, me dy nipce! Kaq mjafton! Si të lënë djemtë të bredhësh gjithandej malësive të Europës?!, e pyes me kërshërinë tipike shqiptare, ndërsa ajo më përgjigjet, thjeshtë më thonë “po ikën mamaja jonë e cmendur”!

Kur mësoj se në Gjermani pos pikturës merret si trajnuese me kuaj, nuk e kam të vështirë të kuptoj për këtë aventuriere të këndshme gjermane!
Nuk e di se ku do e zerë nata e ditës së nesërme, sepse dhe vetë ajo nuk e di! Na ndiqni dhe në Facebook dhe Twitter

HermesNews - ©2013

Dërgo me email | Stampo artikullin