04/04/2013 15:56:26

Kur lajmi ndërthuret me ndjeshmërinë brenda dramës njerëzore

Flet për HermesNews, gazetarja dhe prezantuesja e emisionit Urbanika Mirjeta Ngjela (Xhaja): vështirësitë dhe emocionet e një emisioni që trajton peripecitë e jetës së përditshme. Publiku kërkon më tepër nga çfarë ofrojnë institucionet sot. Brenda dhe jashtë tragjedive, në sytë e një shteti që hesht

Përse ky model emisioni ?

Urbanika është emisioni ku gazetaria shkon përtej lajmit e fillon të ndërthuret me ndjeshmëritë njerëzore. Është një rikonceptim i ngjarjeve të aktualitetit të cilat ndryshe nga dhënia e lajmit të parë, fillojnë të shihen si ngjarje që burojnë nga histori njerëzore, nga detaje që kalojnë kufijtë duke u kthyer në fenomene. Edhe ngjarjet e rënda e shokuese, në Urbanika tentohet tu jepet konteksi social, sepse cdo ngjarje buron nga diku ku ka njerëz.

Çfarë influence kanë intervistat që ju realizoni në opinion ?

Nëse flasim për atë se cfarë mendon publiku, ne e testojmë nëpërmjet telefonatave në redaksinë e emisionit. Ato janë pafund sa herë që historitë njerëzore shpërthejnë në studio me gjithë vertetësinë e tyre. Unë shoh që edhe në faqen e emisionit Urbanika në Facebook, ku vendoset cdo ditë puntata e rradhës me shpjegimin përkatës, numri i shikuesve të emisionit online është mjaftueshëm i lartë. Shpesh dëgjojmë qytetarë që qajnë ndërsa na telefonojnë sepse historia që kanë dëgjuar është e ngjashme me tyren dhe duket sikur kanë gjetur veten. Pastaj nëse kalojmë tek pjesa institucionale, edhe pse na ndjekin minutë pas minute, sërish reagimi zyrtar është i ftohtë. Ka neglizhencë në trajtimin profesional të problematikave që njerëzit kanë. Reagimet që më cudisin më shumë janë ato nga policia. Gjithmonë nuk kanë asgjë për të thënë për asnjë rast nga qindra raste që kemi trajtuar deri tani. Për të mos thënë për disa institucione të tjera ku të punësuarit në to, thjesht marrin rrogën, por nuk e kanë idenë se për çfarë u flet kur kërkon përgjigje për një problematikë të caktuar.

Cila është e veçanta e emisionit ?

Të zhytesh në zemër të ngjarjes. Aty ku ndërthuret lajmi me të njerëzishmen. Urbanika transmetohet në një televizion informativ, dhe formati I këtij emisioni brenda strukturës informuese të televizionit, këtë synon, të shkojë përtej lajmit, e të hyjë thellë në zemrën e njerëzve për të kuptuar të gjithë sëbashku se përse një ngjarje e caktuar ka ndodhur.

Cili ka qenë momenti më prekës gjatë emisionit ?

Kohët e fundit për mua ka filluar të jetë shumë e rëndë çdo puntatë e emisionit. Imagjinoni të dëgjosh një baba në studio të cilit i kanë vrarë djalin e vetëm volejbollist të talentuar që të thotë “...ma shikon këtë kapele që kam mbajtur kur erdhët të më xhironit me kamera tek lagjia? Nuk e mbaj sepse nuk kam flokë, por kur eci në rrugë shpesh më vjen të qajë, dhe kështu kapelja është mundësia e vetme që tu fshihem syve të njerëzve, sepse kështu nuk do mendojnë që kam lajthitur”.

Apo të shohësh një baba tjetër që e kanë hequr padrejtësisht nga puna edhe pse ka pozicion mjaft kompromentues në detyrën e tij ushtarake. Imagjinoni një rreshter ushtrie që ka në duar sigurinë tonë kombëtare, por është aq i varfër sa vajza e tij 4 vjeçare lodra të vetat quan ca shkarpa të mbledhura në një kusi të vjetër që kanë në banesën e mbytur nga lagështira.

Apo të shohësh një gjyshe që rrit nipin 5 vjeçar (i bukur si drita) por nëna e të voglit u sëmur mendërisht bashkë me të motrën kur mësuan se gjatë operacionit për lindjen të resë iu la një bisturi në bark që deri sa u zbulua ia bëri cop e cikë zorrët. Dhe një vogëlush i ëmbël e plot jetë rritet mes dy të sëmurave mendore në një varfëri të tejskajshme deri në palcë. I sheh, e trajton rastin, por nuk ke se cfarë të bësh, askush nuk ka mundësi ti ofrojë një dorë për ta ndihmuar të shkretën gjyshe që të rrisë sic duhet të voglin. Nëpërmjet ndihmave që erdhën në emision mundëm t'u siguronim diçka për një periudhë kohe, por kjo nuk e zgjidh çështjen.

Apo të dëgjosh britmën e shpirtit të një nëne që ka parë ti therret me thikë i biri para dyve, para portës së shtëpisë, vetëm për një gërvishtje makine gjatë qarkullimit në një rrugë të ngushtë.

Apo, apo të dëgjosh prindërit që kanë fëmijët e humbur. Drama e tyre është tmerri më i madh që do mund të dëgjoj ndonjëherë. Ata nuk kanë paqe asnjëherë, askush nuk heton për zhdukjen pakuptim të fëmijëve, dhe ata presin me vite e me vite, ndërsa fytyrat u transfomohen nga viti në vit e trupi po ashtu duke marrë pamjen e një pikëpyetje të madhe të përbindshme. I tillë më është dukur Jakup Cara, babai i një fëmijë 9 vjeç Artur Cara i zhdukur në Elbasan në 2004, por edhe një telefonatë që mbërriti në familje ku dëgjohej e qara e një fëmijë nuk u hetua kurrë as nga policia e as nga prokuroria.

Të tillë pikëpyetje ka marrë edhe trupi i Bukurie Matës, i nënës së Bleona Matës, vogëlushës së zhdukur në Zapod të Kukësit. Bredh e shkreta grua, nga njëra studio televizive në tjetrën, nga njëri shtet në tjetrin, e nuk arrin të gjejë as vajzën dhe të vertetën e fatit të saj.

Janë pafund rastet e momentet që unë dua të qaj e të ulërij me të madhe që kaq shumë shqiptarë, bashkëqytetarë të mi vuajnë ngjarje kaq tronditëse.

Çfarë kërkon opinioni publik sot ?

Opinioni publik ose më saktë vetë qytetarët kërkojnë të dëgjohen. Të dëgjohet zëri i tyre. Asnjëherë nuk pyeten se cfarë duan, se cfarë u shkon përshtat, por miratohen ligje pafund të cilat nuk zbatohen asnjëherë. Ndërsa qytetarët janë aty duke përjetuar realitet të trishtë cdo ditë, duke u neglizhuar cdo ditë deri sa shpërthen “Gërdeci” në lagjen e tyre. Shqiptarët kanë të gjithë nevojë për psiko-terapi sipas meje. Shpirtrat e tyre janë të trazuara, nuk e gjejnë veten asgjëkundi. E shohin veten si në armiqësi me shtetin e tyre.

Cilët janë mbështetesit tuaj më të mirë ?

Publiku është mbështetësi im më i mirë. Sa herë që duam ti shkojmë një ngjarje në zemër të saj e të kuptojmë përse ndodhi, kush janë personat e përfshirë, a mund të evitohej dhe si, unë shoh që janë të gatshëm të vijnë në studio e të flasin. Ka nga ata njerëz të mirë që ngjarjen e tyre të dhimshme duan ta ndajnë me të tjerët si një mesazh kujdesi për të parandaluar që cfarë u ka ndodhur atyre të mos u ndodhë edhe bashkëqytetarëve të tjerë. Kjo sipas meje është një përgjegjësi e lartë qytetare që duhet vlerësuar e stimuluar, dhe I përgëzoj nga zemra ata që e shohin emisionin Urbanika pikërisht në këtë mënyrë.

Si arrini të ekuilibroni jetën private me atë profesionale ?

Kjo është pjesa më delikate e ditës. Pas orarit zyrtar të punës, pasi kam përfunduar të drejtoj e moderoj emisionin Urbanika, më duhet ti kujtoj vetes që unë jam nënë e një 4-vjecari fantastik, jam bashkëshorte e një gazetari profesionist dhe amvisa e shtëpisë tonë. Më duhet forcë e madhe shpirtërore për ta kaluar urën nga rëndesa emocionale në Urbanika, drejt limanit tim të dashurisë që dua ta ruaj të tillë për të gjithë jetën time. Me pak sakrifica, me një frymë pozitive unë ia arrij mjaftueshëm të ekulibrohem mes hendekëve të tillë.

Çfarë do të thotë për një gazetare të jetë e martuar me një tjetër gazetar ?

(Qesh.) Kam dëgjuar një kolegen tonë spanjolle të shastisej tek na dëgjonte se si flisnim të dy edhe unë edhe Gerti me një pasion të jashtëzakonshëm për gazetarinë. Kolegia nga Spanja ishte ndarë nga bashkëshorti që e kishte ekonomist pasi nuk kishin kohë për t'ia kushtuar njëri-tjetrit. Dhe mendonte se kur një gazetare me një ekonomist nuk ia dolën të ishin bashkë sa më keq duhet të ishte kjo për dy gazetarë njëkohësisht. Por mendoj se pikërisht këtu qëndron e bukura e një lidhje të tillë. Ne ndajmë të njëjtat interesa nga pikëpamja profesionale dhe përpiqemi që asnjëherë të mos i bëhemi pengesë tjetrit në këtë kontekst madje mundësisht të lehtësojmë njëri-tjetrin sa herë që është e nevojshme. Dhe ka rastisur që të dyja familjet tona na kanë edukuar me të njëjtën pikëpamje për familjen. Ne e konsiderojmë të shenjtë martesën tonë dhe besojmë tek vlerat që sjell qëndrimi bashkë e ndarja si e zhgënjimeve ashtu edhe e fitoreve bashkë.


* Hermesnews©AllRightsReserved
Çdo riprodhim i paautorizuar ndëshkohet sipas ligjeve në fuqi

Intervistoi Doriana Metollari

Dërgo me email | Stampo artikullin